Η ρήξη στο Πέταλο των Στροφέων μυών του ώμου είναι μια από τις κύριες αιτίες πόνου και αναπηρίας στο ώμο. Η ρήξη μπορεί να προκληθεί από εκφυλιστικές αλλαγές, επαναλαμβανόμενα μικρό-τραύματα, σοβαρούς τραυματισμούς καθώς και από δευτερογενή δυσλειτουργία. Ο μυς που επηρεάζεται περισσότερο είναι ο υπερακάνθιος.

Η ρήξη μπορεί να είναι μερική ή ολική, αανάλογα με την σοβαρότητα της ρήξης των ινών και της επικοινωνίας μεταξύ του υπακρωμιακού και του γληνοβραχιόνιου χώρου. Δεν υπάρχει σαφής συμφωνημένος προσδιορισμός για τον βαθμό σοβαρότητας της ρήξης στο Πέταλο των Στροφέων μυών, καθώς κάποιες φορές η σοβαρότητα εκφράζεται από τον αριθμό των ινών που σχίζονται, ενώ άλλες φορές από το μέγεθος της ρήξης. Ο Ladermann και οι συνεργάτες του ταξινομούν τη ρήξη σε πέντε κατηγορίες ανάλογα με τη θέση, ενώ ο Cofield τη διαχωρίζει σε τέσσερεις κατηγορίες, ανάλογα με το μέγεθος της ρήξης και περιλαμβάνει τις συνηθισμένες αναφορές για μερική ή ολική ρήξη.

Όπως υπάρχει διαφωνία για τον σαφή προσδιορισμό της ρήξης, αμφισβητείται εξίσου και η βέλτιστη θεραπευτική προσέγγιση. Αυτό συμβαίνει γιατί συχνά υπάρχει αποτυχία στην χειρουργική αντιμετώπιση ή έκθεση σε χειρουργικές επιπλοκές, ενώ και η συντηρητική αντιμετώπιση, με την πάροδο του χρόνου, οδηγεί σε προδιάθεση για μη αναστρέψιμο εκφυλισμό του ιστού. Αυτός ο εκφυλισμός οδηγεί σε περαιτέρω θεραπεία με μακροπρόθεσμα χειρότερα αποτελέσματα. Επίσης δεν υπάρχει συμφωνημένη βέλτιστη συντηρητική θεραπεία για την ρήξη.

Υπάρχει περιορισμένος αριθμός μελετών που συγκρίνουν τα βραχυπρόθεσμα και τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα της χειρουργικής ή της συντηρητικής αντιμετώπισης στη ρήξη του πέταλου των στροφέων. Μια νέα συστηματική ανασκόπηση είχε ως σκοπό να συγκεντρώσει αυτά τα ευρήματα και να παράσχει νέες πληροφορίες για ποια θεραπευτική προσέγγιση πρέπει να προτείνετε στους ασθενείς.

Longo UG, Risi Ambrogioni L, Candela V, Berton A, Carnevale A, Schena E, Denaro V. Conservative versus surgical management for patients with rotator cuff tears: a systematic review and META-analysis. BMC Musculoskelet Disord. 2021 Jan 8;22(1):50.

Μέθοδος

Αυτή η συστηματική ανασκόπηση ερεύνησε πέντε βάσεις δεδομένων, συμπεριλαμβανομένων των CENTRAL, MEDLINE, EMBASE, CINAHL και Google Scholar, μαζί με τις λίστες αναφοράς. Συμπεριελήφθησαν άρθρα που δημοσιεύτηκαν στα Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Γερμανικά και Ιταλικά. Ο κίνδυνος μεροληψίας εκτιμήθηκε χρησιμοποιώντας το εργαλείο Cochrane του κινδύνου προκατάληψης και η ποιότητα των αντικειμένων αξιολογήθηκε χρησιμοποιώντας GRADE.

Για να περιληφθούν άρθρα στην ανάλυση θα έπρεπε να περιλαμβάνουν πλήρη ρήξη στο πέταλο των στροφέων, να εμπλέκουν ασθενείς ηλικίας 18 ετών και πάνω και να είναι μελέτες επιπέδου -Ι με βάση το Oxford Center of EBM. Από την ανάλυση αποκλείστηκαν μελέτες όπου η περίοδος παρακολούθησης ήταν μικρότερη από ένα έτος.

Η βασική μέτρηση για την έκβαση κάθε θεραπείας, αφορούσε το κλινικό αποτέλεσμα σε διαφορετικά χρονικά σημεία, που μετρήθηκαν χρησιμοποιώντας Constant-Murley Shoulder Outcome Score (CMS) και Visual Analog Scale (VAS) (3, 6, 12, 24 και 60 μήνες). Η δευτερεύουσα μέτρηση αφορούσε τη συνοχή του υπό θεραπεία τένοντα, η οποία εκτιμήθηκε με μαγνητική τομογραφία (MRI) ή Ultrasound Scan (USS) ή με τη μέτρηση του εύρους κίνησης ή με απλή εξέταση του ώμου Simple Shoulder Test (SST) και σύμφωνα με την Αμερικανική κλίμακα χειρουργών ώμου και αγκώνα (ASES).

Συμπεράσματα

• Δεν διαπιστώθηκε καμία διαφορά, σύμφωνα με την κλίμακα Constant-Murley Score, μεταξύ των ομάδων που ακολούθησαν χειρουργική ή συντηρητική αντιμετώπιση, μετά από παρακολούθηση ένα ή δυο χρόνια.
• Η χειρουργική ομάδα εμφάνισε, ένα χρόνο μετά την επέμβαση, στατιστικά καλύτερα αποτελέσματα όσο αφορά τον πόνο, αλλά όχι με κλινικά σημαντική αξία
• Το 35% των ασθενών της χειρουργικής ομάδας υποτροπίασαν μετά από ένα χρόνο παρακολούθησης
• Το 27% των ασθενών με συντηρητική αντιμετώπιση, χρειάστηκαν χειρουργική επέμβαση μετά από παρακολούθηση 10 ετών
• Συνολικά, με τα δεδομένα αυτά μπορούμε να ισχυριστούμε ότι δεν υπάρχει σημαντική διαφορά μεταξύ της χειρουργικής και συντηρητικής προσέγγισης, όσο αφορά τον πόνο ή την κλινική λειτουργικότητα μετά από ένα ή δυο χρόνια παρακολούθησης.

Η συντηρητική θεραπεία για την ρήξη στο πέταλο των στροφέων, ποικίλοι σε μεγάλο βαθμό. Επιβάλλεται να εξατομικεύεται παρά να ακολουθεί ένα συνταγογραφημένο πρόγραμμα, εστιάζοντας στη στάση του σώματος και στον μυϊκό έλεγχο και σταθερότητα της θώρακο-ωμοπλατιαίας και γληνοβραχιόνιας περιοχής.

Η ανάγκη χειρουργικής επέμβασης, αρκετά χρόνια μετά τη συντηρητική αντιμετώπιση, εξηγείται πιθανώς από το γεγονός ότι οι τένοντες, μετά την αρχική ρήξη, δεν είχαν διορθωθεί επαρκώς, ενώ η επιδείνωση συνεχίζονταν για πολλά χρόνια.