Κοινή διαπίστωση είναι πως η μορφή του σώματος εκφράζει την λειτουργικότητά του. Κακή στάση, επαναλαμβανόμενη κουραστική εργασία, ατυχήματα, κακό μυϊκό σύστημα, κ.ά. μπορεί  να προκαλέσουν αλλαγές στην διάταξη του σκελετού και κατά συνέπεια διαταραχή στην λειτουργικότητα του σώματος.

Είναι σύνηθες, για τους θεραπευτές, όταν καλούνται να αντιμετωπίσουν μυοσκελετικά προβλήματα, η ανάγκη να προσδιορίσουν αν πρόκειται για πρόβλημα των μαλακών μορίων ή αρθρικό, όποτε ανάλογα να σχεδιάσουν το κατάλληλο θεραπευτικό πρόγραμμα. Η πραγματικότητα είναι ότι οι περισσότερες περιπτώσεις αρθρικών περιορισμών οφείλονται κυρίως (ή καθ' ολοκληρίαν) σε αλλαγές των μαλακών μορίων. 

Οι, μετά από χειροθεραπεία, νευρο-φυσιολογικές αλλαγές μεταξύ περιοχών τού εγκεφάλου που εμπλέκονται στην επεξεργασία και διαμόρφωση του πόνου, μπορεί να είναι ο υποκείμενος μηχανισμός τής ανακούφισης από τον πόνο.

Το σώμα μας χαρακτηρίζεται από αρμονία στη λειτουργικότητα του. Δηλαδή πόσο αρμονικά συνεργάζεται ένα τμήμα του σε σχέση με κάποιο άλλο, γειτονικό ή απομακρυσμένο. Αυτή η αρμονία δεν περιορίζεται μόνο στις αρθρώσεις, αλλά στη λειτουργικότητα του πιο απλού κυττάρου του ανθρωπίνου σώματος, έως την λειτουργικότητα του πιο πολύπλοκου μηχανισμού του. 

We consider our patient as a whole with a psychosomatic dimension, which is characterized with a harmonious functionality. Health, which is the target and its' ' conquest ' which is of the most important goal in life, is achieved when all parts of the body are free and work in harmony with one another, whether that relates to the functioning of a cell, or in operation the most complex system in the body. The disturbance of this harmony is responsible for many pathological and painful situations.

Στον μυοσκελετικό πόνο, από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει o θεραπευτής είναι με τις τεχνικές του να επιτύχει μακροχρόνια αποτελέσματα, ενισχύοντας τη δυνατότητα του ασθενή να επιστρέψει ελεύθερος πόνου στις καθημερινές του δραστηριότητες.

Ο πατέρας της Οστεοπαθητικής Dr A. T. Still, διατύπωσε την άποψη στις αρχές του 20ου αιώνα ότι το σώμα αποτελεί ένα αυτορυθμιζόμενο, αυτοδιορθούμενο σύστημα. Πίστευε, επίσης, ότι το σώμα λειτουργεί ως μία μονάδα και πως η δομή του σώματος είναι στενά συνδεδεμένη με την λειτουργία του. Εάν το σύστημα βρίσκεται δομικά σε ανισορροπία, θα προσπαθεί συνεχώς από τη φύση του να αναζητά την ομοιοστασία.

Σε ασθενή με πόνο μυοσκελετικής προέλευσης (αυχενικό σύνδρομο, χαμηλή οσφυαλγία, ισχιαλγία, τενοντοπάθεια κ.α.), το δίλλημα που καλούμαστε να απαντήσουμε, σχετικά με τον σχεδιασμό του κατάλληλου ατομικού προγράμματος αποκατάστασης είναι: τι προηγείται η λειτουργικότητα ή η σταθερότητα;